Hompeltje en Pompeltje klommen op een berg. Hompeltje was een kaboutertje en Pompeltje een dwerg. Ze klommen heel hoog tot het topje. En schudden met hun kopje. Toen zijn ze in de berg gekropen en niemand zag ze ooit nog lopen …

Gedurende de afgelopen dagen in Chiclana bleef dit versje uit onze jeugd maar door mijn hoofd spoken. Kim en ik schaterden het uit wanneer we samen met onze ouders dit versje uitbeeldden met onze duimen. Het enige verschil met toen? Nu viel er maar weinig te lachen.

Het begon een paar uur voor vertrek. We publiceerden het ‘Help, we moeten kiezen’ filmpje en voelden ons de (Spaanse) koning te rijk. De zoektocht kwam tot een eind, concrete stappen lonkten om de hoek.

Ze klommen heel hoog tot het topje

Maar plots was er een bericht van de makelaar. Keuze nummer twee was verkocht. ‘Minder keus, minder kopzorgen’ grapten we na de eerste teleurstelling waarna we vol goede moed in het vliegtuig stapten.

Een paar uur later, we zaten net in onze Andalucia-vibe en dronken een tinto de verano, kregen we te horen dat keuze nummer een uit de verkoop was gehaald.

We schudden met onze kopjes en zijn in de berg gekropen

Het voelde meer alsof we de hoogste berg van de Sierra Nevada afdonderden. Was dit een grap? Probeerde het universum ons iets te vertellen? We voelden ons vreemd. Een gevoel dat sterker werd toen we de volgende ochtend wakker werden in een donkergele wereld. Het had ’s nachts zand uit de Sahara geregend en heel Chiclana lag bedolven onder een vieze stoffige deken.

En niemand zag ze ooit nog lopen

Moesten we hier wel mee doorgaan? De vorige keer dat we hier waren werden we getrakteerd op het ergste noodweer sinds tien jaar, nu weer deze vieze regen. Probeerde iets of iemand ons te vertellen dat we dit niet moeten doen?

Laten wij ons ooit vertellen wat we moeten doen?

Precies. Dus gaan we door! Vol goede moed trokken we op dag nummer drie naar keus nummer drie.  Driemaal is scheepsrecht, was de vurige hoop. Keus nummer drie was, zoals jullie weten, een nieuw object. We waren nog nooit binnen geweest maar we kregen haar, een paar dagen voordat we naar Chiclana afreisden om een keuze te maken tussen een en twee, aangeboden. Anders had ze zeker met stip op nummer een gestaan.

Een prachtig huis met genoeg ruimte voor de meest fantastische Bed and Breakfast, een stuk land eromheen waarop we nog eens drie chalets voor de verhuur kunnen plaatsen én een mega-loft waarin we met gemak woonruimte voor onszelf en voor pa en ma kunnen creëren. Bovendien gelegen op de perfecte locatie: precies tussen het strand en het centrum van Chiclana en op steenworp afstand van de golfbanen waar Chiclana om bekend staat.

Het versje van Hompeltje en Pompeltje eindigt op het moment dat ze weer tevoorschijn komen vanuit de berg. Je duimen, die je had verstopt in je vuist, ploppen tevoorschijn met een grote knal.

We zullen weer vanaf het begin moeten beginnen; uitzoeken hoe het zit met een vergunning, info opvragen bij het kadaster, opvragen van de nota simple, begrotingen maken, alles weer vanaf punt nul. Maar je bent niet voor niets een Hompeltje en een Pompeltje.

Dames en heren, hooggeëerd publiek, met hernieuwde krachten presenteren wij (met een grote knal) …